Θροΐσματα

Κι εσύ έβγαινες το γέρμα στο μπαλκόνι με καρδιά
και σε βρήκε του Ιούλη η μανία και σε χτυπά..

Και στο δείλι συ δε βρήκες κάποιο βήμα να σταθείς
για τα όνειρα σου είπες θα άξιζε να σκοτωθείς..

Και στο φως του ήλιου ήταν που σε ρίξαν καταγής
κι ως το φέγγος της σελήνης είχες γίνει νικητής..

Και σου κράταγε ο χρόνος τρόπαιο ήθους και ψυχής
κι όπως φύσηξε ο αέρας λύσαν οι όρκοι της σιωπής..

Μοναχός εσύ διαβάτης φεύγεις τώρα και γελάς
δίπλα κείσαι ξαπλωμένος μα σαν άγγελος πετάς..

Σε ξεγέλασε φοβάμαι του αύριο η αύρα που μεθά
τάζει άπειρα η πλανευτρα όμως λόγο δεν κρατά.. 

Στο ένα χέρι το λουλούδι που τη νικη διαλαλεί
στο άλλο το αίμα σου γενναίε σαν ποτάμι θα χυθεί..

Κι σαν πέφτουν τα αστέρια μες στη νύχτα σε καλούν
πάντα φίλε οι αντρειωμένοι σε άλλους κόσμους περπατούν..

Κι έχε γεια κι έχε αντίο και το χέρι σου ψηλά
και της λύτρωσης η μέρα όλο και έρχεται σιμά.. 

"O αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"

Παιδί τρελό με έλεγαν ποτάμι διψασμένο
χωρίς θεούς στα στήθη μου καλό να μην προσμένω

Στις θύελλες θα μ'έβρισκες αν μ'έψαχνες και μόνο
μα εφόσον ήμουνα μικρός με εμένα δε θυμώνω

Και που φανοί και που χαρτί δυο λέξεις να αφήσω
έπαιρνα θάρρος κι έλεγα μπροστά να προχωρήσω

Μαγνήτης ήμουν κι έρχονταν σωρός η αμαρτία
μα άγνωστο φίλε το γιατί κι άφαντη η αιτία

Απ'τους θεούς ξεχάστηκα και για τους φίλους ξένος
μόνος περνούσα στο ποτέ μα χάθηκα ο καημένος

Μονάχα η μπόρα με έβρισκε και με έκανε δικό της
με έβρεχε η στάλα του έρωτα στον άχρονο ρυθμό της

Όμως εγώ βαρέθηκα και γύρεψα λιμάνι
χαμένο με έλεγαν κορμί, του λιμανιού αλάνι

Πολλοί λοιπόν θα κάρφωναν στα στήθη μου στιλέτο
μα πρώτος ο αναμάρτητος τον λίθο του βαλέτω..