Αγάπησα έναν αϊτό..

Ένας αϊτός μου έμαθε στα ουράνια να πετάω,
το χάρο έκανα αδερφό και σ' ουρανό πατάω.

Ένα ανοιχτό λογαριασμό μου αφήσανε για χρόνια,
να χάσω τόσους αδερφούς και να γυρνώ στα χιόνια.

Μια γη πατρίδα να χαθεί και να γυρνά σα ξένη,
πληγή που χρόνια αιμορραγεί και πάντα έτσι μένει.

Αγάπησα έναν αϊτό που'χει φωλιά στα ύψη,
που δε φοβάται χάροντα και τη δική σας σήψη.

Αγάπησα έναν αϊτό που μ' έμαθε να κρίνω,
πότε να  λέω "Φτάνει Πιά" και πότε να εγκρίνω.

Χίλια με έμαθε καλά και του χρωστάω χάρη,
γιατί 'ναι πάντα γελαστός και πάντα παληκάρι.

Κουράγιο αδέρφια και θα'ρθει αυτή η Άγια μέρα
Ελλάδα- Κύπρος αγκαλιά να λένε καλημέρα.

Αφιερωμένο στο Σολομώντα Σολωμού και τον Τάσο Ισαάκ
που δολοφονήθηκαν στην Κύπρο.Δεν ξεχνώ.

Λίγο κουράγιο ακόμη

Εμπρός λοιπόν, να κάνουμε τη μέρα πιο μεγάλη,
να πάρει θέση βασιλιά ο μέγας ήλιος πάλι.

Να σπάσει θέλω μια και δυο το νέφος απ'τον κόσμο,
και να μυρίσει απανταχού βασιλικό και δυόσμο.

Να πάψει το άθλιο κήρυγμα των υποτεταγμένων,
των πάντα πρόθυμων ανδρών και πάντα διεφθαρμένων.

Ποτέ πια ως τα άγρια σκυλιά βορά να μη ζητάμε,
όχι στο χώμα μα ψηλά στα ουράνια να κοιτάμε.

Λαβή σπαθιού στο αριστερό και στο δεξί γαρδένια,
στην κόψη αίμα να κυλά με όψη μεταξένια.

Και το λουλούδι αρχοντικό περήφανο και σένιο,
να μη θυμίζει το παλιό που'φυγε μαραμένο.

Και η καρδιά βασιλικός και κρίνο στον αιθέρα,
και από σπαθί πιο κοφτερή να σκίζει τη φοβέρα.

Κι όλοι μαζί σα μια γροθιά ο ένας για τον άλλο
έχουμε αγώνα Ιερό κι απ'όλους πιο μεγάλο.

Κι όλα του χθες τα αρπακτικά στάχτες να γίνουν τώρα
να τα συντρίψει ο κεραυνός και τα τα πνιξει η μπόρα.

Κι όλοι μαζί στο λιόγερμα να αλλάξουμε το γκρίζο
αρκεί το θάρρος να νικά τη διαφθορά νομίζω.

Και σαν τα ελεύθερα πουλιά που σκίζουν τον αέρα
ελεύθερη και η ψυχή να ξεκινά τη μέρα.

Κι η νύχτα σα τη μάνα γη το σώμα να αγκαλιάζει
πόση τιμή το δάκρυ σου αν από αγώνα στάζει... 



 

Αν γνώριζες Λεωνίδα...

Αν γνώριζες Μεγάλε Λεωνίδα, τι θα προέκυπτε σε τούτα δω τα χώματα 2500 χρόνια μετά, δε θα έπεφτες στα ιερά εδάφη των Μουσών και του Απόλλωνα...Κι ούτε θα στόλιζες έναν κατά τα άλλα άγνωστο πάσσαλο ασκάλιστο, που τόσο αστόχαστα την κάρα σου νυμφεύθη.Όχι βασιλιά Λεωνίδα, τη δεύτερη φορά που θα σταλείς στων Ιερών Θερμοπυλών το άγιο χώμα, μάχη ξανά μη δώσεις.Κι ούτε να στείλεις ξένο στην πατρίδα, σήμα τιμής να στείλει, γιατί θαρρώ ο Σιμωνίδης για σένα δεύτερη φορά ρυθμό δε θα χαράξει.
Λεωνίδα Λακεδαίμονα, ετούτη τη φορά προδότης Μαλιεύς δε θα'ναι ανάγκη.Το κάστρο από τα μέσα θε να πέσει......