Λίγο κουράγιο ακόμη

Εμπρός λοιπόν, να κάνουμε τη μέρα πιο μεγάλη,
να πάρει θέση βασιλιά ο μέγας ήλιος πάλι.

Να σπάσει θέλω μια και δυο το νέφος απ'τον κόσμο,
και να μυρίσει απανταχού βασιλικό και δυόσμο.

Να πάψει το άθλιο κήρυγμα των υποτεταγμένων,
των πάντα πρόθυμων ανδρών και πάντα διεφθαρμένων.

Ποτέ πια ως τα άγρια σκυλιά βορά να μη ζητάμε,
όχι στο χώμα μα ψηλά στα ουράνια να κοιτάμε.

Λαβή σπαθιού στο αριστερό και στο δεξί γαρδένια,
στην κόψη αίμα να κυλά με όψη μεταξένια.

Και το λουλούδι αρχοντικό περήφανο και σένιο,
να μη θυμίζει το παλιό που'φυγε μαραμένο.

Και η καρδιά βασιλικός και κρίνο στον αιθέρα,
και από σπαθί πιο κοφτερή να σκίζει τη φοβέρα.

Κι όλοι μαζί σα μια γροθιά ο ένας για τον άλλο
έχουμε αγώνα Ιερό κι απ'όλους πιο μεγάλο.

Κι όλα του χθες τα αρπακτικά στάχτες να γίνουν τώρα
να τα συντρίψει ο κεραυνός και τα τα πνιξει η μπόρα.

Κι όλοι μαζί στο λιόγερμα να αλλάξουμε το γκρίζο
αρκεί το θάρρος να νικά τη διαφθορά νομίζω.

Και σαν τα ελεύθερα πουλιά που σκίζουν τον αέρα
ελεύθερη και η ψυχή να ξεκινά τη μέρα.

Κι η νύχτα σα τη μάνα γη το σώμα να αγκαλιάζει
πόση τιμή το δάκρυ σου αν από αγώνα στάζει...