Χαραυγή

Όσο λαλεί σαν πετεινός
ο ήλιος δε λυγάμε
μοιάζει γαλάζιος ο ουρανός
και πιο αργά γερνάμε

Όσο θα φέγγει ο αυγερινός
τις νύχτες θα κοιμάμαι
χαλάλι να'μαι νηστικός
χαλάλι να  φοβάμαι

Όσο θα στέκει η καρδιά
στη θέση της ελπίζω
όσο θα ανθίζει η Μυρτιά
πως χαίρομαι νομίζω

Όσο θα λάμπει η χαραυγή
το αίμα δεν παγώνει
όσο θα βγάζουμε κραυγή
ο κύκλος δεν ισιώνει

Όσο θα πλέει στη θάλασσα
το κύμα μου μερώνω
όσα όνειρα κι αν χάλασα
ανάστημα σηκώνω

Όσο κι αν θέλεις Χάροντα
παρέα σου δεν είμαι

τον  Ήλιο τον Ηλιάτορα
αν έχεις ταίρι μείνε...

Μετά τη δωδεκάτη μεσημβρινή

Ποιος σου έδωσε τη ρώμη
στο όνομά μου να γελάς
τι με μόλυνε ακόμη
αφού ξέρεις, τί ρωτάς;

Τί θαρρείς λοιπόν γελοίε
άθλιε δούλε φουκαρά
άνθρωπε λειψέ κι αστείε
που σε "φάγαν" τα λεφτά!

Δούλε υπήκοε του Φράγκου
και ιππότη του χαμού
έρμαιο είσαι μα του κάκου
θα βγεις σ'άκρη ενός γκρεμού.

Ιταμέ και τιποτένιε
ψεύτη δόλιε υποκριτή
δόξα ζήταες καημένε
μα σε έβρηκε η ντροπή.

Μοναχός τώρα γυρίζεις
και πεθαίνεις μοναχός
μέσα στο άσπρο εσύ μαυρίζεις
και σαπίζεις δυστυχώς.

Εγώ τα'λεγα της κάρας
μα με έλεγες τρελό
ποιητή της μιας δεκάρας
και φθηνό μηδενικό

Κοίτα τώρα δεκανίκι
και φθηνέ εκβιαστή
εσύ μοιάζεις με σκουλήκι
κι εγώ μ'ένα αγωνιστή!

Την επόμενη όμως μέρα
να ακούσεις τον τρελό
του Έλληνα η καλημέρα
δε σηκώνει τρομαγμό..