Υπό το φως του ήλιου

Μες στης Πλάκας τα στενάκια
αζαλέα και κρίνο βγαίνει.
Στης Θρασύλλου τα δρομάκια
η ψυχή σου ανασαίνει!

Και συ κόρη του Διονύσου,
Ω!τι νιότη δοξασμένη!
ποια γοργόνα της αβύσσου,
ποια θεά σ'έχει πλασμένη;

Κι από πάνω από τη Βάκχου,
Βράχο Ιερό μυρίζω!
Σταματάω μα του κάκου
με νίκα η ψυχή νομίζω..

Και την ώρα που προβάλει
το Ιερό προγόνων κτήμα,
η ψυχή σου αναβάλλει
κάθε ανόσιο κι άγριο βήμα.

Ποιος σας φώτισε για πείτε
ποιος σας έδωσε τη γνώση;
Κι αντί τα εύκολα να βρείτε
του σεπτού νερού την πόση;

Ποιος Φειδίας,ποιος Ικτίνος
και ποιος άγιος Καλλικράτης;
Το δαμάσανε το κτήνος
της ανθρώπινης της κράσης!

Σεβασμός λοιπόν αξίζει
όταν θα πατάς το Βράχο,
γιατί το αίσθημα λογχίζει
τον ανάξιο ψυχομάχο...

Τώρα είναι αργά...

Κι όταν ο γιος σου σε ρωτήσει
της κρίσεως τις ώρες τί έκανες γι' αυτόν;
Εσύ τί θ'απαντήσεις;

Κι όταν αργότερα το λόγο του ξανά
θα προσαρμόσει σε άλλα λόγια ιδανικά;
Εσύ τί τάχα θα αναφέρεις;

Κι όταν στο ξέσπασμα οργής
θα σου προσάψει ραθυμιάς επιλογή;
Εσύ, ποιον Κύριο θα πιστέψεις;

Κι όταν κατάμουτρα αλήθειες θα σου πει
κι εσύ θα είσαι απέναντί του εκτεθειμένος;
Εσύ, ποια τάχα αιτία θα επικαλεστείς;

Κι όταν την πλάτη σου γυρίσει ανάξιε ψεύτη φουκαρά
και σου γκρεμίσει τα σαθρά σου τα μπετά;
Εσύ ποια αλήθεια θα γυρέψεις να του πεις;

Μα τότε πρέπει ψέμματα να πεις
και μόνο βάρος  η ντροπή σου...

I am still Free

You can not shoot me below.
I learned to live free.
I turned my gaze and saw the Parthenon,
and on the other I looked and saw the Olympeion.
They showed me the soil of my grandfather,
which watered with blood .
I learned to walk the haughty day 
Do not ask me to bow your head as a hostage.
Do not ask me to hide my anger.
Now you will learn to listen.
You will learn that when the river swells,
the dam is the strait.
You will learn to be respectful,
the "subjugated" voice.
Now do not ask mercy.
You've never had the heart
to tell me sorry.
Now go and reap
alone and unhelpful in the afternoon.
I was free and I'll be.

Ελεύθερος

Πιο κάτω να με ρίξεις δεν μπορείς.
Εγώ έμαθα ελεύθερος να ζω.
Εγώ γύρισα το βλέμμα μου και είδα Παρθενώνα,
κι από την άλλη κοίταξα και είδα το Ολυμπείον.
Εμένα μου έδειξαν τα χώματα του πάππου μου,
που πότισαν με αίμα ελληνικόν.
Εγώ έμαθα αγέρωχος να περπατώ τη μέρα,
μη μου ζητάς σαν όμηρος να σκύψω το κεφάλι.
Μη μου ζητάς να κρύψω την οργή μου.
Τώρα θα μάθεις να ακούς.
Θα μάθεις πως όταν φουσκώσει ο ποταμός,
το φράγμα δε τον στένει.
Θα μάθεις να τη σέβεσαι,
του "υποταγμένου" τη φωνή.
Τώρα πια έλεος μη ζητάς.
Εσύ ποτέ δεν είχες την καρδιά
για να μου πεις συγγνώμη.
Τώρα σύρε και θέρισε
κατά πως έσπειρες το γέρμα.
Ελεύθερος ήμουνα και θα'μαι.

Λόγια ψυχής

Πουλάκι της Ανατολής
που απ' αγάπες ξέρεις
στο πένθιμο της ζήσης μου
Ανάσταση να φέρεις..

Στην Άνοιξη της νιότης της
να πλέξεις το στεφάνι
το πόσο θέλγει η όψη της
ο νους σου δεν το βάνει..

Κι αυτή θαρρώ με αγαπά
μα δε τολμά να τό'πει
η μοίρα μου μας κυνηγά
και τρέχει στο κατόπι..

Μα εγώ θαρρώ θα σμίξουμε
παρέα μ'αγάπης άσμα
στο χθες πέτρα ας ρίξουμε
και στου καημού το χάσμα..

Κι αν λίγο αντέξει η αγάπη μας
εγώ θα είμαι εντάξει
αξίζει το ταξίδι μας
κι όχι τί λέει η τάξη..
 
Κι αν κάνω ακόμη προσευχές
κι όλα τα βλέπω άσπρα
είναι που ανθίζουνε Μυρτιές
στης Άνοιξης τα κάστρα..