Πόσο δρόμο για τη Δύση;

Είπες βοήθεια θα'ρθει
κι ήμουν στο πιο ψηλό σκαλί
κι είπα θα δείξει

Είπες  το φως δε θα χαθεί
κι ήμουν στο δεύτερο σκαλί
μύριζε αλήθεια..

Είπες  θα αντέξει το κερί
κι ήμουν στο μεσιανό σκαλί
κι όλο γελούσα..

Είπες θα έρθει Κυριακή
κι ήμουν στο επόμενο σκαλί
και έσβησε η ελπίδα

Είπες θα φύγεις το πρωΐ
κι έχασα κάθε πια σκαλί
και γύρω σκοτάδι

Είπες πως χάθηκε η πνοή
κι ήτανε Θε μου Κυριακή
κοίτα που βράδιασε πάλι..

Μου χαμογέλασε η μυρτιά..

Πρωΐ τ'Απρίλη ήταν θαρρώ
και ήταν το δάκρυ μου υγρό
και τη συνάντησα μετά
κι είπα :Καλώς την τη Μυρτιά!

-Πες μου Μυρτιά πώς από'δω;
-Βγήκα τον ήλιο να χαρώ
-Και τώρα μόνη για που πας;
-Πάω στα μέρη που αγαπάς..

-Μα το στρατί είναι μακρό
-Παίρνω το δρόμο που μπορώ
-Μα θα χαθείς βρε μοναχή
-Ίσως με πιάσει κι η βροχή

-Άκου Μυρτιά θα'ρθω κι εγώ
-Όχι, τί λες, μα το Θεό
-Ξέρω το δρόμο πιο καλά
-Θα σε κουράσουν τα παλιά

-Όχι Μυρτιά θα' ρθω κι εγώ..
-Έλα μα άκου να σου' πω
-Πες μου τί τάχα άλλο πια
-Πάρε μια πέτρα, μόνο μια

-Τί να την κάνω βρε Μυρτιά;
-Ρίχτην να πάρει τα παλιά
-Να που τη ρίχνω να χαθεί
-Πάει του χθες μου το κλαδί!

-Είσαι χαρούμενη Μυρτιά;
-Κοίτα που ανθίσαν τα κλαδιά!
-Είμαι χαρούμενος κι εγώ
-Όλο τον κόσμο αγαπώ!

Έτσι αφού είπανε κι οι δυό
πήραν το δεύτερο στενό
και λησμονήσαν τα παλιά
κι όλο γελούσε η Μυρτιά...