Στο κύμα αφρός

Σα μου γελάς το ξέρω πως με αγαπάς
σα μου μιλάς, δροσιές στα χεριά σου κρατάς

Σα με φιλάς ωσάν αστήρ λαμποκοπάς
σα με κοιτάς χρυσό στα μάτια σου φωτιάς

Κοντά μου εσύ, Ω!τί πανώρια η αυγή
κοντά μου εσύ μοιάζει πιο όμορφη η ζωή

Κοντά μου εσύ φυτρώνει κι άλλο γιασεμί
κοντά μου εσύ ουράνιο τόξο χρυσαφί

Μπαλάντας φως μπρος σου λυγάει κι ο ρυθμός
μπαλάντα φως, μου χαμογέλασε ο θεός

Μπαλάντας φως τί κύμα τί γλύκος καιρός
μπαλάντας φως ήρθε του έρωτα καιρός

Πιο φωτεινός και ξάστερος ο ουρανός
πιο φωτεινός και απο τα πριν πιο γαλανός

Πιο φωτεινός μοιάζω και δείχνω δυνατός
πιο φωτεινός πιο πλούσιος καίτοι πενιχρός 

Τί να σου πω ρυθμό δεν βρίσκω και σκοπό
τί να σου πώ  με ποιες οκτάβες να εκφραστώ

Τί να σου πω αλλού κοιτώ κι αλλού πατώ
τί να σου πω, Θα πω μονάχα "Σ'άγαπώ.."!!!

Μαγέματα

Εγώ γιατί σε διάλεξα, ποια μοίρα μαγεμένη
τί πρόσεξα στα χείλη σου, ποια αρχαία γη χαμένη;

Ποια θύμηση και ποια νυχτιά το μέλλον μου ζηλεύει
τί ραίνουν οι αστροφεγγιές που τόσο με μαγεύει

Πόσο μα πόσο μακριά κι αν είναι οι αστέρες
πόσο κοντά μας μοιάζουνε της νύχτας οι νεφέλες

Παρέα και στα κύματα της νιότης σου το αγέρι
τί λούλουδα και τί δροσιά π'απρόσμενα έχει φέρει

Κι αν είναι αύριο Κυριακή να μου το πεις μικρό μου
θεός και αστέρας να αισθανθώ μ' εσένα στο πλευρό μου

Κι αν είναι κι έρθει η Λαμπρή, Ω! τί χαρές τ'Απρίλη
στα κύματα να σε φιλώ, απ' το πρωΐ ως το δείλι..

Κι αν τάχα θέλει φοβηθείς μη λάχει και χαθούμε
στο κύμα μια στο κύμα δυο ευθύς να ορκιστούμε

Να κάνουμε όρκο τ'έρωτα, όρκο βαρύ τσ' αγάπης
όπως κοντά σου αστρολαμπώ, έτσι κι εσύ να λάμπεις

Και να γενούμε το αύριο το εχθές μα και το τότε
πότε η αγάπη δεν πονά, Αχ! πες μου ξένε πότε;

Με το αίμα μου -Ο Θρύλος Μανόλης Μπικάκης-

Πόσα θα 'δες έμπροσθεν σου απορώ και που το λέω
σα μετράω τις πληγές σου για τους άλλους μόνο κλαίω.

Δυνατός σαν απ' ατσάλι και γενναίος σα Μυθριδάτης
δε σε χώραγε η Ελλάδα κι ο πελώριος Ιαξάρτης.

Θρύλος έγινες στην Κύπρο μοναχός και διψασμένος
σε υποτίμησε ο εχθρός σου μα γελάστηκε ο καημένος!

Δε ρωτήσανε να μάθουν με τι κράμα σ'έχουν φτιάξει,
άγριος άνεμος γεννήθης που πελάγη έχει ταράξει.

Δοξασμένος στρατιώτης και ως Έλλην αντρειωμένος
πάντα ανίκητος στη μάχη μα απ'τους "φίλους" προδομένος

Όλοι οι έφεδροι στο στόμα το όνομα σου τραγουδούμε
και το φίλο που εχάθη νοερά πάντα πενθούμε.

Και στους γιους μας να διδάξουν οι δασκάλοι τ'όνομα σου
να κερδίσουν απ'το θάρρος μα κι απ'την παληκαριά σου..

Αφιερωμένο στον Έλληνα καταδρομέα Μανόλη Μπικάκη
που έγινε θρύλος, πολεμώντας κατά του Αττίλα
στα εδάφη της Κύπρου.
Αφιερωμένο και στον ανώνυμο Έλληνα έφεδρο, που άφησε κάτι από
το είναι του, την ίδια περίοδο, στην ματωμένη Κύπρο...

Εν λευκώ

Πού καιρός για τα τραγούδια πού καιρός για ήλιου φως
φύγανε τα χελιδόνια κι άλλαξε άρδην ο καιρός.

Πού να βρεις απάγκι Θε μου, πού τις μέρες σου περνάς
συ είσαι κύμα που παλεύει κι από τ' όνειρο φυγάς.

Πού γυρνάς σε ποια πατρίδα, ποια ξενύχτια καρτεράς
σε κουράσαν τα βαρίδια στην καρδιά που κουβαλάς.

Πού το βλέμμα σου να γύρεις, τί να έδεις προτιμάς
δεν ανοίγουνε οι θύρες μιας κατάκλειστης καρδιάς.

Πού να πας να βρεις γαλήνη, σε ποια ξένη αγκαλιά
τα βαρέθηκες τα πρέπει και τα ψεύτικα φιλιά

Πού μωρέ να βρεις συμπόνοια, ποια ευχή θα σου δοθεί
το παιχνίδι έχει λήξει και η νίκη έχει κριθεί.

Πού θα σ'έβρει τ' αύριο πες μου σε ποια γη και πια στεριά
αφού ξέχασες να αφήσεις τον καημό σε μια  μεριά..

Πού η μνήμη σου να μείνει, σε ποιο τόμο ποιας σειράς
κι αν σου δόθηκαν παλάτια μοναχός σου τα χαλάς..!!!

Πού κριτής για να σε κρίνει δίχως να σε λυπηθεί
αφού όλοι σε μισούνε και καμιά δε σε ποθεί...

Ψίθυροι

Κι αν το πρωΐ σα σηκωθείς
νιώσεις γλυκό το χάδι
μην πεταχτείς αν φοβηθείς
που'γω γυρνώ στον Άδη

Αν την αυγή με θυμηθείς
ψέλλισε τ'όνομά μου
δεν τάσω πως θα θαμπωθείς
μα ίσως βρεθείς κοντά μου

Κι αν θα σε βρω στον ύπνο σου
στον ύπνο θα σ 'άφήσω
θα σου μιλώ σα ρίγος σου
κι απέ θ' αποχωρήσω

Αν δεν το θες να' ρθω κοντά
να κλείσεις τα μπαλκόνια
θα μείνω έξω που βροντά
παρέα με τη βιγκόνια

Κι όταν ο ήλιος ο λαμπρός
στις κορυφές προβάλει
θα είμαι αγάπη μου καπνός
που λαχταρά τα κάλλη

Κι αν μάς λοιπόν περιγελούν   
οι Μοίρες και οι Ώρες
τον αντρειωμένο δε λυγούν
οι κεραυνοί κι οι μπόρες...

Μαζί

Μέρα σα τη σημερινή δεν ξαναβγήκε άλλη
Εδώ λυγάει η καρδιά και ξαποσταίνει ο νους σου
Και σου μηνύουν τα πουλιά το πρώτο τους τραγούδι
Το βλέμμα σου να χάνεται και να νικά τον κόσμο
Ωσπου σε βρει το δειλινό και θρύλος πάλι γίνεις
Κι ως να σε λούζει η χαραυγή εγώ να σε προσμένω
Μέρα τι μέρα έφτασε τί μέρα δοξασμένη
Τόσο που λιώσαν τα δεσμά που κλείναν τις καρδιές μας
Και να πως ζέστανε ξανά το αίμα στα κορμιά μας
Μέρα που είναι αληθινή, και τις ψυχές μαγεύει
Και πριν ο Φάρος κοιμηθεί να κάνουμε το θαύμα
Να τη συντρίψουμε με μιας τη μέρα αυτή που φεύγει

Θέλει καρδιά μα και πaλμό να είσαι παληκάρι
κόντρα να πας στον ποταμό κι όχι να γίνετε ένα...

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ

Ας είναι μια μάχη να βγει αληθινή
κι ας πέσουμε γενναία περήφανοι νεκροί

Ας έρθει Θε μου να'ρθει της δόξας η στιγμή
και πια να μη γυρίσω στη μίζερη ζωή.


Ας ήταν στη σημαία να έπεφτα σιμά
και σαν πιστό φρουρό της για μένα να μιλά.

Ας ήτανε να έχω το μέτωπο ψηλά
και πια δε θα με μέλει το αύριο, το μετά.

Ας ήτανε ο ήλιος να έρθει αρωγός,
είναι σκληρή η μάχη κι αμείλικτος ο εχθρός.

Ας ήτανε στη μάχη να βγαίναμε μαζί
στα πέρατα του χρόνου το έπος μας να ζει.

Ας ήτανε να δώσω το αίμα της τιμής
παρά να προσκυνήσω ως κάνατε υμείς.

Ας ήτανε να φύγω στης δόξας τους λυγμούς
προτού η ψυχή μου να βρει τους πρώτους τους λιμούς..

Υπό το φως του ήλιου

Μες στης Πλάκας τα στενάκια
αζαλέα και κρίνο βγαίνει.
Στης Θρασύλλου τα δρομάκια
η ψυχή σου ανασαίνει!

Και συ κόρη του Διονύσου,
Ω!τι νιότη δοξασμένη!
ποια γοργόνα της αβύσσου,
ποια θεά σ'έχει πλασμένη;

Κι από πάνω από τη Βάκχου,
Βράχο Ιερό μυρίζω!
Σταματάω μα του κάκου
με νίκα η ψυχή νομίζω..

Και την ώρα που προβάλει
το Ιερό προγόνων κτήμα,
η ψυχή σου αναβάλλει
κάθε ανόσιο κι άγριο βήμα.

Ποιος σας φώτισε για πείτε
ποιος σας έδωσε τη γνώση;
Κι αντί τα εύκολα να βρείτε
του σεπτού νερού την πόση;

Ποιος Φειδίας,ποιος Ικτίνος
και ποιος άγιος Καλλικράτης;
Το δαμάσανε το κτήνος
της ανθρώπινης της κράσης!

Σεβασμός λοιπόν αξίζει
όταν θα πατάς το Βράχο,
γιατί το αίσθημα λογχίζει
τον ανάξιο ψυχομάχο...

Τώρα είναι αργά...

Κι όταν ο γιος σου σε ρωτήσει
της κρίσεως τις ώρες τί έκανες γι' αυτόν;
Εσύ τί θ'απαντήσεις;

Κι όταν αργότερα το λόγο του ξανά
θα προσαρμόσει σε άλλα λόγια ιδανικά;
Εσύ τί τάχα θα αναφέρεις;

Κι όταν στο ξέσπασμα οργής
θα σου προσάψει ραθυμιάς επιλογή;
Εσύ, ποιον Κύριο θα πιστέψεις;

Κι όταν κατάμουτρα αλήθειες θα σου πει
κι εσύ θα είσαι απέναντί του εκτεθειμένος;
Εσύ, ποια τάχα αιτία θα επικαλεστείς;

Κι όταν την πλάτη σου γυρίσει ανάξιε ψεύτη φουκαρά
και σου γκρεμίσει τα σαθρά σου τα μπετά;
Εσύ ποια αλήθεια θα γυρέψεις να του πεις;

Μα τότε πρέπει ψέμματα να πεις
και μόνο βάρος  η ντροπή σου...

I am still Free

You can not shoot me below.
I learned to live free.
I turned my gaze and saw the Parthenon,
and on the other I looked and saw the Olympeion.
They showed me the soil of my grandfather,
which watered with blood .
I learned to walk the haughty day 
Do not ask me to bow your head as a hostage.
Do not ask me to hide my anger.
Now you will learn to listen.
You will learn that when the river swells,
the dam is the strait.
You will learn to be respectful,
the "subjugated" voice.
Now do not ask mercy.
You've never had the heart
to tell me sorry.
Now go and reap
alone and unhelpful in the afternoon.
I was free and I'll be.

Ελεύθερος

Πιο κάτω να με ρίξεις δεν μπορείς.
Εγώ έμαθα ελεύθερος να ζω.
Εγώ γύρισα το βλέμμα μου και είδα Παρθενώνα,
κι από την άλλη κοίταξα και είδα το Ολυμπείον.
Εμένα μου έδειξαν τα χώματα του πάππου μου,
που πότισαν με αίμα ελληνικόν.
Εγώ έμαθα αγέρωχος να περπατώ τη μέρα,
μη μου ζητάς σαν όμηρος να σκύψω το κεφάλι.
Μη μου ζητάς να κρύψω την οργή μου.
Τώρα θα μάθεις να ακούς.
Θα μάθεις πως όταν φουσκώσει ο ποταμός,
το φράγμα δε τον στένει.
Θα μάθεις να τη σέβεσαι,
του "υποταγμένου" τη φωνή.
Τώρα πια έλεος μη ζητάς.
Εσύ ποτέ δεν είχες την καρδιά
για να μου πεις συγγνώμη.
Τώρα σύρε και θέρισε
κατά πως έσπειρες το γέρμα.
Ελεύθερος ήμουνα και θα'μαι.

Λόγια ψυχής

Πουλάκι της Ανατολής
που απ' αγάπες ξέρεις
στο πένθιμο της ζήσης μου
Ανάσταση να φέρεις..

Στην Άνοιξη της νιότης της
να πλέξεις το στεφάνι
το πόσο θέλγει η όψη της
ο νους σου δεν το βάνει..

Κι αυτή θαρρώ με αγαπά
μα δε τολμά να τό'πει
η μοίρα μου μας κυνηγά
και τρέχει στο κατόπι..

Μα εγώ θαρρώ θα σμίξουμε
παρέα μ'αγάπης άσμα
στο χθες πέτρα ας ρίξουμε
και στου καημού το χάσμα..

Κι αν λίγο αντέξει η αγάπη μας
εγώ θα είμαι εντάξει
αξίζει το ταξίδι μας
κι όχι τί λέει η τάξη..
 
Κι αν κάνω ακόμη προσευχές
κι όλα τα βλέπω άσπρα
είναι που ανθίζουνε Μυρτιές
στης Άνοιξης τα κάστρα..

1η Σφραγίδα

Κι ανεταράχθη το ιερό και βγήκαν οι αγγέλοι
και όλοι μπροστά στο χαλασμό ανέσπαν τα μαλλιά τους
Μα των ανθρώπων η φυλή ανώριμη αγέλη
και δε διαβάσαν το χρησμό που άνοιγε μπροστά τους..

Και ανεταράχθη το ιερό και λιώσανε τα άνθη
και όλο και έβγαιναν ορθά τα λόγια του προφήτη
Πόσο φοβάται η ψυχή τα πιο τρανά της βάθη
σαν που στο δρόμο αποστροφάς τον πιο σκληρό αλήτη..

Και ανεταράχθη το ιερό και λόγια αγίων βγαίνουν
Και οι αγίοι ,ναι ώ ναι, ψαλμούς παλιούς προφέρουν
Τα τάματα ξαστόχησαν και στα κιτάπια μπαίνουν
γιατί οι καλοί απ'τους κακούς καθόλου δε διαφέρουν..

Και ανεταράχθη το ιερό, εκεί να δεις τον τρόμο
τα χερουβείμ-τα σεραφείμ κρυφτήκαν μα του κάκου
Όπου κρυφτείς πάντα ο εχθρός θα βρει τον ίδιο δρόμο
μα είναι ντροπή απ'τη ζωή να θέλεις του θανάτου..

Και ανεταράχθη το ιερό;Αυτό μας το'χαν κρύψει
κι όλοι μπροστά στη συμφορά μοιάζουνε σα γελοίοι!
Πόσο σου έπρεπε δειλέ να λιώσεις μες στη σήψη
μα σε κρατούσαν στον αφρό του κόσμου οι πιο αστείοι..

  

Η έλευσις των βαρβάρων -απάντηση στον Ποιητή-

Γιατί το πλήθος αντιδρά και τρέχει απαυδησμένο;
Γιατί οι μάνες στο εξής δε στέργουν τα παιδιά;

Γιατί οι σοφοί μαντεύαν πως θα έρθουν 
οι βάρβαροι στα χρόνια τα στερνά..

Γιατί σωπάσαν οι παιάνες;
Γιατί αλλάξανε του βιού μας τα παλαιά;

Γιατί οι Γραφές έπεσαν έξω
και βάρβαροι τον τόπο μας πατούν..

Γιατί κηρύττουνε τα θεία;
Γιατί προστρέχουν στις ψηλές τις εκκλησιές;

Γιατί οι βάρβαροι νομοθετούνε
και σκίζουν Ευαγγέλια και Γραφές..

Γιατί η θλίψη τη ζωή μας κεραυνώνει;
Γιατί στερέψαν των ανθρώπων οι φωνές;

Γιατί οι βάρβαροι μας πίνουνε το αίμα
και σβήνουν της ψυχής μας οι ιαχές..

Και πόσο άδικο είχες Δάσκαλε Μεγάλε
που καρτερούσες των βαρβάρων την κραυγή
Τη δοκιμάσαμε μα λείπει μας το πάλαι
και μας τυλίγει η σκλαβιά κι η οιμωγή...

ΤΟ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)

Κι ήσουνα λεύτερος μικρέ
και μύριζες Απρίλη
και ήρθες βρε θάνατε πικρέ
επίσκεψη στο δείλι

Μα 'σενα άτρωτε νεαρέ
δε σου' πρεπε το δάκρυ
στιγμή δε στέναξες,ω ναι
στου ντουβαριού την άκρη

Η λήθη πλέον αίρεται!
Σε δέσανε θυμάμαι
σκηνή που ξαναέρχεται
στο δάσος σα περνάμε

Για σένα το εις θάνατον
δεν έχει πια το βάθος
Τί θρύλος δίχως κάματον,
υπέπεσαν σε λάθος

Σα ήσουν φίλε στη ζωή
μια δόση ήσουν τρόμος
μα θρύλο σα σε έκαναν
για πάντα 'γινες δρόμος!

Και σαν ακούστη η πιστολιά
πέπλα σε αναλάβαν
κλαδιά από δάφνη κι ελιά
τους ασεβείς προλάβαν

Θρύλο για πάντα σε λογούν
έναν των αθανάτων
φίλοι κι εχθροί σε ψάχνουνε
στον κόσμο των θαυμάτων 

ΤΟ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ)

Σαν έβγεις Στράτο στο στρατί                    
να μη ρωτείς τ'αηδόνια
να μη σε νιάζει το γιατί
σου μαύρισαν τα χρόνια

Να πάρεις πέτρα κι ουρανό
και χώμα, τ'άγιο χώμα
θυέλλης κράταγε φανό
και τα χαρτιά στο στόμα

Και να προτάξεις φίλε μου
στα ανδρείκελα τα στήθη
να τον σκεπάσεις ήλιε μου
μιας και τιμά τα ήθη

Και σα θα πετάξεις ως αιτός
να μην κρατείς κακία
εσύ το γνώρισες το πως
θεριεύει η αδικία..

Και στο τρανό ταξίδι σου
μπορεί να γίνεις θρύλος
και θα μας λεν στη μνήμη σου
πως ήσουν τάχα φίλος

Μα εγώ θα ξέρω πως σαφώς
δε θα τους είχες φίλους
εσύ ήσουν άφθαρτος σα φως
στους άχρονους τους στύλους

Και να θυμάσαι πως μπορεί
να σε κακολογησουν
και αντί επικηδειό να ρθει
ανάθεμα να' στήσουν..

Για το φίλο

Πότε θα φύγει Ραδινέ
το σκότος απ'τον κόσμο
Για πότε λες Αυγερινέ
να σπείρουμε το δυόσμο;

Γιατί θαρρείς πως σώπασαν
τους δάσους τα τραγούδια;
Γιατί οι σπόροι φώλιασαν
και δε γεννούν λουλούδια;

Τί μας ποτίσαν φίλε μου
μπας κι έχεις καταλάβει;
Δε θα ανατείλεις ήλιε μου
η μέρα να αναλάβει;

Τί να μου πει η πατρίδα μου
που κάθε αυγή με λιώνει
Και κάθε νέα ελπίδα μου
σε μέγα λάκκο χώνει.

Άτιμο πράγμα αδερφέ
αν σώπασε το στόμα
μοιάζεις με γέρο κατιφέ
που έχασε το χώμα.

Ευχή θα δώσω ύστερη
να έρθουν άσπρα χρόνια
να γίνουμε λαλίστατοι
προτού να βγουν τα χιόνια.

29-10-2011

Το Κύπριον Έπος

Τώρα που όλοι σώπασαν πρέπει εσύ να κράξεις
βορά να μη σε δώσουνε σε ειλημμένες πράξεις

Να πεις το "ΟΧΙ" δυνατά και να τ'ακούσουν όλοι
να τρίξουνε συθέμελα η Ρούμελη κι η Πόλη

Να βγάλεις απ'τη  λησμονιά το ήθος και τα θάρρος
να γίνεις της αντίστασης ο πιο γενναίος φάρος

Να γίνεις το παράδειγμα να μιμηθούν οι άλλοι
θέλει αρετή  η λευτεριά και παιδεμό τα κάλλη

Να πεις πως φτάνει ως εδώ και παραπέρα όχι
να είσαι πάντα αγωνιστής το ριζικό σου το'χει

Να δουν ψυχή το τί θα πει και τί καρδιά σημαίνει
ο πόνος που χεις στην καρδιά τα αρπακτικά ευφραίνει

Να δείξεις πως έχεις παλμό και όνομα αντρίκιο
είναι μαζί σου οι καιροί και των θεών το δίκιο

Να βάλεις λίγο πλειω παλμό και ορκό βαρύ σου δίνω
πως θα νικήσεις νήσε μου, της Μεσογείου κρίνο...

Ανατολικόν

Κοιμήσου εσύ κι η νιότη σου για τ'άλλα όλα φροντίζει
Κοιμήσου εσύ κι ο Αυγερινός τη στράτα σου ραντίζει

Χίλια λιβάδια και σταθμούς στον ύπνο σου θε να'βρεις
Χίλιες στεριές χίλια νερά και πώς να τα προλάβεις

Πολλά να σου'ρθουνε καλά στου ονείρου σου το δρόμο
Πολλές να βρεις νεράιδες να μη σ'αφήνουν μόνο

Στο φως να βγεις του φεγγαριού και στ'ήλιου τη γαλήνη
Στο φως οι αγγέλοι τραγουδούν και πλέκουν την ειρήνη

Ζεστή γωνιά να πας να'βρεις και να καθήσεις μέσα
Ζεστή γωνιά και στην ψυχή να μπουν όσα σ'αρέσαν

Καλό ταξίδι αγάπη μου και στο στρατί σου άνθη
Καλό ταξίδι συντροφιά στα ύψη και στα βάθη

Να μην ξεχάσεις όλα αυτά που λέγαμε παρέα
Να μην ξεχάσεις πως γεννούν και τ'άσχημα ωραία

Κοιμήσου εσύ κι η νιότη σου για τ'άλλα όλα φροντίζει
Κοιμήσου εσύ κι ο Αυγερινός τη στράτα σου ραντίζει

Πόσο μα πόσο ζωντανή είναι η ιστορία; -Θουκυδίδης-

     Ο γιος του Ολόρου από τον Άλιμο, ονόματι Θουκυδίδης, θέλησε να καταγράψει τον πόλεμο μεταξύ , όχι απλώς των Αθηναίων και των Λακεδαιμονίων, αλλά τον πόλεμο μεταξύ ενός φιλοαθηναϊκού συνασπισμού δυνάμεων από τη μία κι ενός φιλολακεδαιμονιακού-ή έστω αντιαθηναϊκού-από την άλλη.Το ζήτημα σε τούτη τη στιγμή δεν είναι αυτό.
    Το ζήτημα είναι το πόσο επίκαιρη είναι η επιταγή του ιστορικού για την αποδοχή του αναλλοίωτου της ανθρώπινης φύσης, κάτι που μοιραία σημαίνει πως τα ανθρώπινα πράγματα επαναλαμβάνονται κατ'αναλογία.

Θα επικαλεστώ εδώ δύο-υπάρχουν τόσα άλλα στις Ιστορίες του-, που μαρτυρούν το πόσα μα πόσα θα μπορούσαμε να είχαμε μάθει από την πρώτη αυτή μεγάλη εμφύλια διάμαχη των Ελλήνων -καταχρηστική η επιλογή των τελευταίων όρων-
1) Στα 426π.Χ. η Αθήνα θέλησε να θέσει τέρμα στις ανεδαφικές ελπίδες των Μηλίων για ειλικρινή-μάλλον ή ήττον- ουδέτερη και ανένταχτη στάση.Το βασικό επιχείρημα των Αθηναίων ήταν τόσο πολύ κυνικό και τόσο πολύ ρεαλιστικό- νατουραλιστικό θα έλεγα-, που ακούγεται τόσο ωμό και αλαζονικό για μια ανεπτυγμένη κοινωνία μα τόσο επίκαιρο για τη δική μας υπανάπτυκτη:Το δίκαιο του ισχυροτέρου.Πολύ απλά οι Μήλιοι θα έπρεπε να υποταγούν στα αθηναϊκά σχέδια, γιατί η Αθήνα ήταν ισχυρότερη.-γαι χίλιους δύο λόγους-Μάλιστα το επιχείρημα αυτό το έχουν ήδη επικαλεστεί, προστά στους Λακεδαιμόνιους και τους συμμάχους τους, λίγο πριν ο Αρχίδαμος πάρει το λόγο και εκστομίσει ένα λόγο Διαφήμιση της λογικής, σύνεσης, σκέψης,ρεαλισμού,στρατηγικής και σωφροσύνης.Είπαν τότε στους εν δυνάμει εχθρούς ότι πολύ απλά, δικαιολογημένα έχουν  τη θέση που έχουν διότι απλώς είναι ισχυρότεροι...-κάνουν μνεία στο πως έγιναν τέτοιοι, χωρίς όμως διάθεση απολογισμού, πολύ απλά γιατί είναι ισχυρότεροι-...
2)Από την άλλη έρχεται ακριβώς ο βασιλέας Αρχίδαμος, να δώσει την πιο απλή απάντηση στον έφορο Σθενελαΐδα και τους συν αυτώ, ότι πολύ απλά για να αναλάβουν πόλεμο...πρέπει να είναι άρτια προετοιμασμένοι.Διότι η Σπάρτη δεν είχε ούτε ναυτικό, ούτε ανθηρά δημόσια ταμεία,ενώ από την άλλη η Αθήνα μπορούσε να εισάγει τα αγαθά πανταχόθεν -βλ Ιωνία-Θράκη ενδεικτικά-

Καταλήγω:η άποψη που ασφαλώς επικράτησε ήταν αυτή του Αρχίδαμου, ελαφρώς παραλλαγμένη.Η αλλαζόνας Αθήνα-πόσο μα πόσο μακρινή έμοιαζε η Περίκλεια σύνεση ,μόλις το 425 στην Πύλο,αναλαμβάνει ευθύνες που μακροπρόθεσμα δεν μπόρεσε να τις αντέξει.

Έτσι και σήμερα η Ελλάδα, εκτίθεται σε κινδύνους και ατραπούς που όχι μόνο δεν την αφορούν, όχι μόνο δεν είναι επωφελείς αλλά τη βουλιάζουν σε μια τάφρο από την οπόια λείπει αφενός ο πάτος αφετέρου η έξοδος διαφυγής.Λείπει δε και ο σύγχρονος Αρχίδαμος, ο οποίος θα πρότεινε εκείνη την πολιτική που θα λάμαβανε υπ'οψιν τα δικαιώματα μα και τις δυνατότητες...

Crociere -Ποσειδωνία-

Λίγο πιο χαμηλόφωνα στο αυτί να μου μιλήσεις
οι άνθρωποι είναι σκληροί και κλέβουν συνειδήσεις

Λίγο ακόμη πιο γλυκό το βλέμμα σου ν'απλώνεις
τριγύρω μ'έχουν για τρελό κι αξίζω της αγχόνης

Λίγο πιο υγρό αισθάνομαι να'ναι το πρόσωπό μου
τα δάκρυα με πήρανε και χάνω τον ειρμό μου

Λίγο πιο ξένος να'τανε να νιώθω μες στο πλήθος
να μίλαγα με όλους σας κι ας μην μετράτε ήθος

Λίγο πιο αλήτης να' μουνα όχι πολύ μα λίγο
απ'του μυαλού μου τα δεσμά για πάντα να ξεφύγω

Λίγο πιο ωραία δύστιχα για σένανε να γράφω
και της καρδιάς μου το μελό να το'κλεινα σε τάφο

Λίγο πιο ωραία να'λεγα τα ψέμματα αράδα
σαν τα ματάκια σου τα δυο Χριστέ μου δεν ξανάδα

Λίγο να ήμουν τολμηρός το όνομά σου να'χα
και να φωνάξω "Σ'αγαπώ" μονάχα αυτό μονάχα...   

Μητέρα Ελλάς

Όπου το κεφάλι σου να γύρεις
                                        φως
Όπου το μυαλό σου ταξιδέψει
                                     ουρανός
Μυρίζουν  δυόσμο τα αθάνατα
βήματα των Ελλήνων

Μυρίζει γιασεμί ο Σελινούς
κι η Ποσειδώνα κρίνο
Μυρίζει μέντα η Έφεσος
και η Μασσαλιώ θυμάρι

Χορδές λυγίζει η Πιερία
που ξέρει από νότες
Κι αν στα Δίδυμα χαράξει
το Ρήγιο ακολουθεί

Κι αν στου Κρότωνα το χώμα
καλημέρα θα ακουστεί
λόγια αχαϊκά θα λάβεις

Κι άμα σε βγάλει ο δρόμος σου
στων ελεφάντων τ'άρμα
"Είμαι του Δία γιος"
κάποιος πριν από σένα είπε


 
 

Κατάθεση ψυχής (Το έγκλημα μου πως αγάπησα)

Στα μάτια σου το όνειρο
στα χείλη σου όλη η γλύκα
μιλάς και ρέει ροδόνερο
και πλημμυρίζει η Πνύκα

Κοιτάς ψηλά στον ουρανό
και τ΄άστρα σε ζηλέυουν
μαγεύεις στον εσπερινό,
οι μάγοι σε παινεύουν.

Και το κορμί σου λυγερή
σαν του Μαγιού λαμπάδα
κι αν είχα ζήση παγερή
τη ζέστανες σα λάβα

Μαλαματιά είσαι στ'όνομα
τα χέρια σου κρινάκια
σου το δηλώ κι επώνυμα
στο λένε τ'αηδονάκια

Στό λόγο μου Μαλαματιά
γυναίκα μου σε παίρνω
φτάνει μια μόνη σου ματιά
και όλα τα καταφέρνω

Κι αν κάποια μέρα κρίνεις πια
πως πρέπει να πετάξεις
θέλω να δείξεις ανθρωπιά
προτού να με αλλάξεις

Να ρίξεις πάνω μου μικρή
στα στήθη μου δυο σφαίρες
για να πεθάνω στη στιγμή
να μη με τρων οι μέρες

Η πρώτη σφαίρα να θρηνεί
για μια χαμένη αγάπη
κι η δεύτερη πρώτη να δει
το πιο στερνό μου δάκρυ...

Κρινιώ και Χάρης(Βασισμένο σε ένα ξένο στίχο)

Τί όμορφα νέα παιδιά
χαρά και ονείρου κύμα
του έρωτα ανάβανε δαδιά
κι είχαν της νιότης βήμα

Κρινιώ την κόρη φώναζαν
και το αγόρι Χάρη
οι μοίρες δεν τους τρόμαζαν
ούτε του βιού τα βάρη

Τί έρωτας και τί χαρά
τί πάθος και τί μέλι
χρυσά φορούσανε φτερά
ωσάν και οι αγγέλοι

Η αγάπη όμως πιάστηκε
απ'τη ζωής τον γάντζο 
αθώο και γελάστηκε
το ωραίο τους ρομάντσο

Σα βγεις στο φάρο του νησιού
στο θείο Νηρονήσι
άσμα της κόρης και του νιού
θα σου λαλεί η φύση

Τί κι αν τα δυο αυτά παιδιά
τα χώρισε η μοίρα
τα σμίγει αιώνια καρδιά
και μιας αγάπης θήρα

Φίλε μου Ίκαρε χρωστώ
και σε να ευχαριστήσω
που μου δωσες και το μπορώ
το ζεύγος να γνωρίσω

Σύμβολο αγάπης γίνανε
οι δύο επαναστάτες
νέκταρ αγάπης ρίχνανε
να πίνουν οι διάβάτες

Οφείλω πάντως με χαρά
να πω το μέγα μπράβο
σε μια ολάνθιστη Μυρτιά
που ανθοφορεί στο βράχο.....

(Τιμή και δόξα σε όσους πλήρωσαν το τίμημα να αγαπήσουν αληθινά....)

Κι όλο γελούσε η Μυρτιά(2)

Παίζει η Μυρτιά με τα πουλιά
και της φωνάζει η φτελιά:
-Καλή σου μέρα βρε Μυρτιά
-Γειά και χαρά κυρά φτελιά

-Τί νέα έχεις βρε Μυρτιά
-Κελαηδούνε τα πουλιά
-Και ο ουρανός μας γαλανός
-Έχει ανοίξει κι ο καιρός

-Κυρά Μυρτιά να σε χαρώ
-Πες μου αυτό που καρτερώ
-Είδα στο δρόμο μια μηλιά
-Και κελαηδούσαν τα πουλιά

-Πόσο μ'αρέσει ο Υμηττός
-Ξάστερος είναι κι ο Αρδηττός
-Στου Μακρυγιάννη χαλασμός
-Χάρμα κυρά ο Λυκαβηττός

-Μυρτιά μου άνοιξες φτερά
-Με πλημμυρίζει η χαρά
-Είσαι απ'όλες πιο γλυκιά
-Άκου τραγούδι τα πουλιά

-Μυρτιά μου άνοιξες φτερά
-Κοίτα τα φύλλα μου απαλά
-Όλοι θαυμάζουν σε Μυρτιά
-Γέλιο και κέφι τα παδιά

Κι όλος ο κήπος μια αγκαλιά
άντρες-γυναίκες μια γροθιά
Γέλια η Λεύκα κι η Ιτιά
Κι όλο γελούσε η Μυρτιά..

Στάχτες

Είδα το σπίτι που μεγάλωσα να πέφτει καταγής
Μαζί του πέσαν και οι ελπίδες,τα όνειρα,οι αγάπες του παιδιού
Είδα τη Μαίρη, τον Αντώνη,τη Μαρία,το Θωμά,τον "Πατρινιό"
Είδα να σβήνουν τα όμορφά σου γράμματα, μικρή μου Αθηνά
Είδα να καίνε οι φωτιές εκείνα τα βιβλία
Είδα να παίρνουν οι ουρανοί του Μάη τα στολίδια
Άκουσα γύρω ιαχή και θόρυβο να δένουν
Κι έπλεξε το αγριοχάραμα το φως με το σκοτάδι

Μου πες να βγάλω τα παλιά και να φορέσω τ'άσπρα
Μου'πες να σβήσω στη στιγμή της συμφοράς τον ήχο
Κι εγώ ρωτώ το διπλανό αν ξέρει πως με λένε
Κι αυτός ρωτά τον κύρη του τί του φερε απ΄τα ξένα
Κι ευθύς αγάπη μου έμαθα κανείς δε με θυμάται
Και γι'όλους πάντα ήμουνα πιο ξένος απ΄τους ξένους
Κι ίσως κι εσύ να μ'έβλεπες σαν της βραδιάς σου κτήμα
Κι έμεινα μόνος να ρωτώ πως πάνε για τα ξένα

Μη με ρωτήσεις να σου πω τ'όνομά μου Ελπίδα
Ισως εν τέλει να'μουνα μόνο για μένα ξένος..