Crociere -Ποσειδωνία-

Λίγο πιο χαμηλόφωνα στο αυτί να μου μιλήσεις
οι άνθρωποι είναι σκληροί και κλέβουν συνειδήσεις

Λίγο ακόμη πιο γλυκό το βλέμμα σου ν'απλώνεις
τριγύρω μ'έχουν για τρελό κι αξίζω της αγχόνης

Λίγο πιο υγρό αισθάνομαι να'ναι το πρόσωπό μου
τα δάκρυα με πήρανε και χάνω τον ειρμό μου

Λίγο πιο ξένος να'τανε να νιώθω μες στο πλήθος
να μίλαγα με όλους σας κι ας μην μετράτε ήθος

Λίγο πιο αλήτης να' μουνα όχι πολύ μα λίγο
απ'του μυαλού μου τα δεσμά για πάντα να ξεφύγω

Λίγο πιο ωραία δύστιχα για σένανε να γράφω
και της καρδιάς μου το μελό να το'κλεινα σε τάφο

Λίγο πιο ωραία να'λεγα τα ψέμματα αράδα
σαν τα ματάκια σου τα δυο Χριστέ μου δεν ξανάδα

Λίγο να ήμουν τολμηρός το όνομά σου να'χα
και να φωνάξω "Σ'αγαπώ" μονάχα αυτό μονάχα...   

Μητέρα Ελλάς

Όπου το κεφάλι σου να γύρεις
                                        φως
Όπου το μυαλό σου ταξιδέψει
                                     ουρανός
Μυρίζουν  δυόσμο τα αθάνατα
βήματα των Ελλήνων

Μυρίζει γιασεμί ο Σελινούς
κι η Ποσειδώνα κρίνο
Μυρίζει μέντα η Έφεσος
και η Μασσαλιώ θυμάρι

Χορδές λυγίζει η Πιερία
που ξέρει από νότες
Κι αν στα Δίδυμα χαράξει
το Ρήγιο ακολουθεί

Κι αν στου Κρότωνα το χώμα
καλημέρα θα ακουστεί
λόγια αχαϊκά θα λάβεις

Κι άμα σε βγάλει ο δρόμος σου
στων ελεφάντων τ'άρμα
"Είμαι του Δία γιος"
κάποιος πριν από σένα είπε


 
 

Κατάθεση ψυχής (Το έγκλημα μου πως αγάπησα)

Στα μάτια σου το όνειρο
στα χείλη σου όλη η γλύκα
μιλάς και ρέει ροδόνερο
και πλημμυρίζει η Πνύκα

Κοιτάς ψηλά στον ουρανό
και τ΄άστρα σε ζηλέυουν
μαγεύεις στον εσπερινό,
οι μάγοι σε παινεύουν.

Και το κορμί σου λυγερή
σαν του Μαγιού λαμπάδα
κι αν είχα ζήση παγερή
τη ζέστανες σα λάβα

Μαλαματιά είσαι στ'όνομα
τα χέρια σου κρινάκια
σου το δηλώ κι επώνυμα
στο λένε τ'αηδονάκια

Στό λόγο μου Μαλαματιά
γυναίκα μου σε παίρνω
φτάνει μια μόνη σου ματιά
και όλα τα καταφέρνω

Κι αν κάποια μέρα κρίνεις πια
πως πρέπει να πετάξεις
θέλω να δείξεις ανθρωπιά
προτού να με αλλάξεις

Να ρίξεις πάνω μου μικρή
στα στήθη μου δυο σφαίρες
για να πεθάνω στη στιγμή
να μη με τρων οι μέρες

Η πρώτη σφαίρα να θρηνεί
για μια χαμένη αγάπη
κι η δεύτερη πρώτη να δει
το πιο στερνό μου δάκρυ...

Κρινιώ και Χάρης(Βασισμένο σε ένα ξένο στίχο)

Τί όμορφα νέα παιδιά
χαρά και ονείρου κύμα
του έρωτα ανάβανε δαδιά
κι είχαν της νιότης βήμα

Κρινιώ την κόρη φώναζαν
και το αγόρι Χάρη
οι μοίρες δεν τους τρόμαζαν
ούτε του βιού τα βάρη

Τί έρωτας και τί χαρά
τί πάθος και τί μέλι
χρυσά φορούσανε φτερά
ωσάν και οι αγγέλοι

Η αγάπη όμως πιάστηκε
απ'τη ζωής τον γάντζο 
αθώο και γελάστηκε
το ωραίο τους ρομάντσο

Σα βγεις στο φάρο του νησιού
στο θείο Νηρονήσι
άσμα της κόρης και του νιού
θα σου λαλεί η φύση

Τί κι αν τα δυο αυτά παιδιά
τα χώρισε η μοίρα
τα σμίγει αιώνια καρδιά
και μιας αγάπης θήρα

Φίλε μου Ίκαρε χρωστώ
και σε να ευχαριστήσω
που μου δωσες και το μπορώ
το ζεύγος να γνωρίσω

Σύμβολο αγάπης γίνανε
οι δύο επαναστάτες
νέκταρ αγάπης ρίχνανε
να πίνουν οι διάβάτες

Οφείλω πάντως με χαρά
να πω το μέγα μπράβο
σε μια ολάνθιστη Μυρτιά
που ανθοφορεί στο βράχο.....

(Τιμή και δόξα σε όσους πλήρωσαν το τίμημα να αγαπήσουν αληθινά....)

Κι όλο γελούσε η Μυρτιά(2)

Παίζει η Μυρτιά με τα πουλιά
και της φωνάζει η φτελιά:
-Καλή σου μέρα βρε Μυρτιά
-Γειά και χαρά κυρά φτελιά

-Τί νέα έχεις βρε Μυρτιά
-Κελαηδούνε τα πουλιά
-Και ο ουρανός μας γαλανός
-Έχει ανοίξει κι ο καιρός

-Κυρά Μυρτιά να σε χαρώ
-Πες μου αυτό που καρτερώ
-Είδα στο δρόμο μια μηλιά
-Και κελαηδούσαν τα πουλιά

-Πόσο μ'αρέσει ο Υμηττός
-Ξάστερος είναι κι ο Αρδηττός
-Στου Μακρυγιάννη χαλασμός
-Χάρμα κυρά ο Λυκαβηττός

-Μυρτιά μου άνοιξες φτερά
-Με πλημμυρίζει η χαρά
-Είσαι απ'όλες πιο γλυκιά
-Άκου τραγούδι τα πουλιά

-Μυρτιά μου άνοιξες φτερά
-Κοίτα τα φύλλα μου απαλά
-Όλοι θαυμάζουν σε Μυρτιά
-Γέλιο και κέφι τα παδιά

Κι όλος ο κήπος μια αγκαλιά
άντρες-γυναίκες μια γροθιά
Γέλια η Λεύκα κι η Ιτιά
Κι όλο γελούσε η Μυρτιά..

Στάχτες

Είδα το σπίτι που μεγάλωσα να πέφτει καταγής
Μαζί του πέσαν και οι ελπίδες,τα όνειρα,οι αγάπες του παιδιού
Είδα τη Μαίρη, τον Αντώνη,τη Μαρία,το Θωμά,τον "Πατρινιό"
Είδα να σβήνουν τα όμορφά σου γράμματα, μικρή μου Αθηνά
Είδα να καίνε οι φωτιές εκείνα τα βιβλία
Είδα να παίρνουν οι ουρανοί του Μάη τα στολίδια
Άκουσα γύρω ιαχή και θόρυβο να δένουν
Κι έπλεξε το αγριοχάραμα το φως με το σκοτάδι

Μου πες να βγάλω τα παλιά και να φορέσω τ'άσπρα
Μου'πες να σβήσω στη στιγμή της συμφοράς τον ήχο
Κι εγώ ρωτώ το διπλανό αν ξέρει πως με λένε
Κι αυτός ρωτά τον κύρη του τί του φερε απ΄τα ξένα
Κι ευθύς αγάπη μου έμαθα κανείς δε με θυμάται
Και γι'όλους πάντα ήμουνα πιο ξένος απ΄τους ξένους
Κι ίσως κι εσύ να μ'έβλεπες σαν της βραδιάς σου κτήμα
Κι έμεινα μόνος να ρωτώ πως πάνε για τα ξένα

Μη με ρωτήσεις να σου πω τ'όνομά μου Ελπίδα
Ισως εν τέλει να'μουνα μόνο για μένα ξένος..