1η Σφραγίδα

Κι ανεταράχθη το ιερό και βγήκαν οι αγγέλοι
και όλοι μπροστά στο χαλασμό ανέσπαν τα μαλλιά τους
Μα των ανθρώπων η φυλή ανώριμη αγέλη
και δε διαβάσαν το χρησμό που άνοιγε μπροστά τους..

Και ανεταράχθη το ιερό και λιώσανε τα άνθη
και όλο και έβγαιναν ορθά τα λόγια του προφήτη
Πόσο φοβάται η ψυχή τα πιο τρανά της βάθη
σαν που στο δρόμο αποστροφάς τον πιο σκληρό αλήτη..

Και ανεταράχθη το ιερό και λόγια αγίων βγαίνουν
Και οι αγίοι ,ναι ώ ναι, ψαλμούς παλιούς προφέρουν
Τα τάματα ξαστόχησαν και στα κιτάπια μπαίνουν
γιατί οι καλοί απ'τους κακούς καθόλου δε διαφέρουν..

Και ανεταράχθη το ιερό, εκεί να δεις τον τρόμο
τα χερουβείμ-τα σεραφείμ κρυφτήκαν μα του κάκου
Όπου κρυφτείς πάντα ο εχθρός θα βρει τον ίδιο δρόμο
μα είναι ντροπή απ'τη ζωή να θέλεις του θανάτου..

Και ανεταράχθη το ιερό;Αυτό μας το'χαν κρύψει
κι όλοι μπροστά στη συμφορά μοιάζουνε σα γελοίοι!
Πόσο σου έπρεπε δειλέ να λιώσεις μες στη σήψη
μα σε κρατούσαν στον αφρό του κόσμου οι πιο αστείοι..

  

Η έλευσις των βαρβάρων -απάντηση στον Ποιητή-

Γιατί το πλήθος αντιδρά και τρέχει απαυδησμένο;
Γιατί οι μάνες στο εξής δε στέργουν τα παιδιά;

Γιατί οι σοφοί μαντεύαν πως θα έρθουν 
οι βάρβαροι στα χρόνια τα στερνά..

Γιατί σωπάσαν οι παιάνες;
Γιατί αλλάξανε του βιού μας τα παλαιά;

Γιατί οι Γραφές έπεσαν έξω
και βάρβαροι τον τόπο μας πατούν..

Γιατί κηρύττουνε τα θεία;
Γιατί προστρέχουν στις ψηλές τις εκκλησιές;

Γιατί οι βάρβαροι νομοθετούνε
και σκίζουν Ευαγγέλια και Γραφές..

Γιατί η θλίψη τη ζωή μας κεραυνώνει;
Γιατί στερέψαν των ανθρώπων οι φωνές;

Γιατί οι βάρβαροι μας πίνουνε το αίμα
και σβήνουν της ψυχής μας οι ιαχές..

Και πόσο άδικο είχες Δάσκαλε Μεγάλε
που καρτερούσες των βαρβάρων την κραυγή
Τη δοκιμάσαμε μα λείπει μας το πάλαι
και μας τυλίγει η σκλαβιά κι η οιμωγή...

ΤΟ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)

Κι ήσουνα λεύτερος μικρέ
και μύριζες Απρίλη
και ήρθες βρε θάνατε πικρέ
επίσκεψη στο δείλι

Μα 'σενα άτρωτε νεαρέ
δε σου' πρεπε το δάκρυ
στιγμή δε στέναξες,ω ναι
στου ντουβαριού την άκρη

Η λήθη πλέον αίρεται!
Σε δέσανε θυμάμαι
σκηνή που ξαναέρχεται
στο δάσος σα περνάμε

Για σένα το εις θάνατον
δεν έχει πια το βάθος
Τί θρύλος δίχως κάματον,
υπέπεσαν σε λάθος

Σα ήσουν φίλε στη ζωή
μια δόση ήσουν τρόμος
μα θρύλο σα σε έκαναν
για πάντα 'γινες δρόμος!

Και σαν ακούστη η πιστολιά
πέπλα σε αναλάβαν
κλαδιά από δάφνη κι ελιά
τους ασεβείς προλάβαν

Θρύλο για πάντα σε λογούν
έναν των αθανάτων
φίλοι κι εχθροί σε ψάχνουνε
στον κόσμο των θαυμάτων