Τώρα ή Ποτέ

Κι όταν μας βρήκε χαλασμός
είπες θα μπεις στους πρώτους
θα έμοιαζες τάχα εσύ σεισμός
ξύπνημα στους ανθρώπους

Είπες και άλλα εσύ πολλά
και ψέμματα χιλιάδες
κι έκαναν όνειρα τρελά
οι κόσμοι κι οι φυλλάδες

Κι είπα κι εγώ "Ίσως μπορεί,
αλήθεια να μας λέει"
μα σύννεφο έπεσε βαρύ
που τις ψυχές μας καίει

Τώρα συ ψάχνεις να κρυφτείς
και στάχτες πίσω αφήνεις
θέλησες νέκταρ να γευτείς
μα γύρω αίμα δίνεις

Κρύψου λοιπόν και έχε γεια
δειλέ και ανάξιε "φίλε"
ασήμαντος κατέστης πια
μαύρε και γκριζε ήλιε

Και σαν περάσεις στα παλιά
κι ευλογημένα μέρη
θα βρεις τα μίση τα πολλά
που'χεις σε "φίλους" φέρει

Ανάξιε ξένε γεια χαρά
και μάθε ακόμη ένα
για σένα χάθηκε η χαρά
στα ντόπια και στα ξένα...