Μου χαμογέλασε η μυρτιά..

Πρωΐ τ'Απρίλη ήταν θαρρώ
και ήταν το δάκρυ μου υγρό
και τη συνάντησα μετά
κι είπα :Καλώς την τη Μυρτιά!

-Πες μου Μυρτιά πώς από'δω;
-Βγήκα τον ήλιο να χαρώ
-Και τώρα μόνη για που πας;
-Πάω στα μέρη που αγαπάς..

-Μα το στρατί είναι μακρό
-Παίρνω το δρόμο που μπορώ
-Μα θα χαθείς βρε μοναχή
-Ίσως με πιάσει κι η βροχή

-Άκου Μυρτιά θα'ρθω κι εγώ
-Όχι, τί λες, μα το Θεό
-Ξέρω το δρόμο πιο καλά
-Θα σε κουράσουν τα παλιά

-Όχι Μυρτιά θα' ρθω κι εγώ..
-Έλα μα άκου να σου' πω
-Πες μου τί τάχα άλλο πια
-Πάρε μια πέτρα, μόνο μια

-Τί να την κάνω βρε Μυρτιά;
-Ρίχτην να πάρει τα παλιά
-Να που τη ρίχνω να χαθεί
-Πάει του χθες μου το κλαδί!

-Είσαι χαρούμενη Μυρτιά;
-Κοίτα που ανθίσαν τα κλαδιά!
-Είμαι χαρούμενος κι εγώ
-Όλο τον κόσμο αγαπώ!

Έτσι αφού είπανε κι οι δυό
πήραν το δεύτερο στενό
και λησμονήσαν τα παλιά
κι όλο γελούσε η Μυρτιά...