Εμπειρίες

Αχ! τί κρίμα να ελπίζεις και άλλα να'χεις στην καρδιά σου
και όλα μάλλον σάρκα παίρνουν δίχως τη μικρή λαλιά σου.

Αχ! τί άδικο που είναι τόσο δίκαιο πάντα να'χεις
κι άλλοι πάντα δίκιο να'χουν που δε θέλουν να υπάρχεις.

Αχ!τί ψεύτικο που μοιάζει μπράβο νέε όταν σου λένε
να γελούν με τα δεινά σου και με τις χαρές να κλαίνε.

Αχ!τί σέρτικο που δείχνει όλους να κοιτάς στα μάτια,
και όλοι μπρος στη λεβεντιά σου νέε να γεννούν κομμάτια.

Αχ!πώς θα'θελα να γίνει λίγο αλλιώτικος ο κόσμος
οι κακοί να γίνουν στάχτη να τους κάψει ο κοσμονόμος.

Α!πώς θα'θελα να υπάρχει μια βουβή φωνή  μονάχα,
να μου λέει για τα δικά σου και για όσα ίσως θα'χα.

Αχ!τα βράδια πώς σε θέλω και πώς θα'θελα να έρθεις,
να σου λέω τα μυστικά μου να σου δίνω υποσχέσεις.

Αχ!τί  άλλο θε μου να'βρω να ρωτήσω τους διαβάτες,
πόσο με λυπούν τα μισή και του νόμου οι προστάτες.

Αχ!και πόσα βράδια κλαίω στο φεγγάρι σα μιλάω,
πόσα φύγαν καλοκαίρια και για πόσα θα πονάω;