Μετά τη δωδεκάτη μεσημβρινή

Ποιος σου έδωσε τη ρώμη
στο όνομά μου να γελάς
τι με μόλυνε ακόμη
αφού ξέρεις, τί ρωτάς;

Τί θαρρείς λοιπόν γελοίε
άθλιε δούλε φουκαρά
άνθρωπε λειψέ κι αστείε
που σε "φάγαν" τα λεφτά!

Δούλε υπήκοε του Φράγκου
και ιππότη του χαμού
έρμαιο είσαι μα του κάκου
θα βγεις σ'άκρη ενός γκρεμού.

Ιταμέ και τιποτένιε
ψεύτη δόλιε υποκριτή
δόξα ζήταες καημένε
μα σε έβρηκε η ντροπή.

Μοναχός τώρα γυρίζεις
και πεθαίνεις μοναχός
μέσα στο άσπρο εσύ μαυρίζεις
και σαπίζεις δυστυχώς.

Εγώ τα'λεγα της κάρας
μα με έλεγες τρελό
ποιητή της μιας δεκάρας
και φθηνό μηδενικό

Κοίτα τώρα δεκανίκι
και φθηνέ εκβιαστή
εσύ μοιάζεις με σκουλήκι
κι εγώ μ'ένα αγωνιστή!

Την επόμενη όμως μέρα
να ακούσεις τον τρελό
του Έλληνα η καλημέρα
δε σηκώνει τρομαγμό..