ΤΟ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ)

Σαν έβγεις Στράτο στο στρατί                    
να μη ρωτείς τ'αηδόνια
να μη σε νιάζει το γιατί
σου μαύρισαν τα χρόνια

Να πάρεις πέτρα κι ουρανό
και χώμα, τ'άγιο χώμα
θυέλλης κράταγε φανό
και τα χαρτιά στο στόμα

Και να προτάξεις φίλε μου
στα ανδρείκελα τα στήθη
να τον σκεπάσεις ήλιε μου
μιας και τιμά τα ήθη

Και σα θα πετάξεις ως αιτός
να μην κρατείς κακία
εσύ το γνώρισες το πως
θεριεύει η αδικία..

Και στο τρανό ταξίδι σου
μπορεί να γίνεις θρύλος
και θα μας λεν στη μνήμη σου
πως ήσουν τάχα φίλος

Μα εγώ θα ξέρω πως σαφώς
δε θα τους είχες φίλους
εσύ ήσουν άφθαρτος σα φως
στους άχρονους τους στύλους

Και να θυμάσαι πως μπορεί
να σε κακολογησουν
και αντί επικηδειό να ρθει
ανάθεμα να' στήσουν..