ΤΟ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)

Κι ήσουνα λεύτερος μικρέ
και μύριζες Απρίλη
και ήρθες βρε θάνατε πικρέ
επίσκεψη στο δείλι

Μα 'σενα άτρωτε νεαρέ
δε σου' πρεπε το δάκρυ
στιγμή δε στέναξες,ω ναι
στου ντουβαριού την άκρη

Η λήθη πλέον αίρεται!
Σε δέσανε θυμάμαι
σκηνή που ξαναέρχεται
στο δάσος σα περνάμε

Για σένα το εις θάνατον
δεν έχει πια το βάθος
Τί θρύλος δίχως κάματον,
υπέπεσαν σε λάθος

Σα ήσουν φίλε στη ζωή
μια δόση ήσουν τρόμος
μα θρύλο σα σε έκαναν
για πάντα 'γινες δρόμος!

Και σαν ακούστη η πιστολιά
πέπλα σε αναλάβαν
κλαδιά από δάφνη κι ελιά
τους ασεβείς προλάβαν

Θρύλο για πάντα σε λογούν
έναν των αθανάτων
φίλοι κι εχθροί σε ψάχνουνε
στον κόσμο των θαυμάτων