Θροΐσματα

Κι εσύ έβγαινες το γέρμα στο μπαλκόνι με καρδιά
και σε βρήκε του Ιούλη η μανία και σε χτυπά..

Και στο δείλι συ δε βρήκες κάποιο βήμα να σταθείς
για τα όνειρα σου είπες θα άξιζε να σκοτωθείς..

Και στο φως του ήλιου ήταν που σε ρίξαν καταγής
κι ως το φέγγος της σελήνης είχες γίνει νικητής..

Και σου κράταγε ο χρόνος τρόπαιο ήθους και ψυχής
κι όπως φύσηξε ο αέρας λύσαν οι όρκοι της σιωπής..

Μοναχός εσύ διαβάτης φεύγεις τώρα και γελάς
δίπλα κείσαι ξαπλωμένος μα σαν άγγελος πετάς..

Σε ξεγέλασε φοβάμαι του αύριο η αύρα που μεθά
τάζει άπειρα η πλανευτρα όμως λόγο δεν κρατά.. 

Στο ένα χέρι το λουλούδι που τη νικη διαλαλεί
στο άλλο το αίμα σου γενναίε σαν ποτάμι θα χυθεί..

Κι σαν πέφτουν τα αστέρια μες στη νύχτα σε καλούν
πάντα φίλε οι αντρειωμένοι σε άλλους κόσμους περπατούν..

Κι έχε γεια κι έχε αντίο και το χέρι σου ψηλά
και της λύτρωσης η μέρα όλο και έρχεται σιμά..