"O αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"

Παιδί τρελό με έλεγαν ποτάμι διψασμένο
χωρίς θεούς στα στήθη μου καλό να μην προσμένω

Στις θύελλες θα μ'έβρισκες αν μ'έψαχνες και μόνο
μα εφόσον ήμουνα μικρός με εμένα δε θυμώνω

Και που φανοί και που χαρτί δυο λέξεις να αφήσω
έπαιρνα θάρρος κι έλεγα μπροστά να προχωρήσω

Μαγνήτης ήμουν κι έρχονταν σωρός η αμαρτία
μα άγνωστο φίλε το γιατί κι άφαντη η αιτία

Απ'τους θεούς ξεχάστηκα και για τους φίλους ξένος
μόνος περνούσα στο ποτέ μα χάθηκα ο καημένος

Μονάχα η μπόρα με έβρισκε και με έκανε δικό της
με έβρεχε η στάλα του έρωτα στον άχρονο ρυθμό της

Όμως εγώ βαρέθηκα και γύρεψα λιμάνι
χαμένο με έλεγαν κορμί, του λιμανιού αλάνι

Πολλοί λοιπόν θα κάρφωναν στα στήθη μου στιλέτο
μα πρώτος ο αναμάρτητος τον λίθο του βαλέτω..