Υπό το φως του ήλιου

Μες στης Πλάκας τα στενάκια
αζαλέα και κρίνο βγαίνει.
Στης Θρασύλλου τα δρομάκια
η ψυχή σου ανασαίνει!

Και συ κόρη του Διονύσου,
Ω!τι νιότη δοξασμένη!
ποια γοργόνα της αβύσσου,
ποια θεά σ'έχει πλασμένη;

Κι από πάνω από τη Βάκχου,
Βράχο Ιερό μυρίζω!
Σταματάω μα του κάκου
με νίκα η ψυχή νομίζω..

Και την ώρα που προβάλει
το Ιερό προγόνων κτήμα,
η ψυχή σου αναβάλλει
κάθε ανόσιο κι άγριο βήμα.

Ποιος σας φώτισε για πείτε
ποιος σας έδωσε τη γνώση;
Κι αντί τα εύκολα να βρείτε
του σεπτού νερού την πόση;

Ποιος Φειδίας,ποιος Ικτίνος
και ποιος άγιος Καλλικράτης;
Το δαμάσανε το κτήνος
της ανθρώπινης της κράσης!

Σεβασμός λοιπόν αξίζει
όταν θα πατάς το Βράχο,
γιατί το αίσθημα λογχίζει
τον ανάξιο ψυχομάχο...