Στάχτες

Είδα το σπίτι που μεγάλωσα να πέφτει καταγής
Μαζί του πέσαν και οι ελπίδες,τα όνειρα,οι αγάπες του παιδιού
Είδα τη Μαίρη, τον Αντώνη,τη Μαρία,το Θωμά,τον "Πατρινιό"
Είδα να σβήνουν τα όμορφά σου γράμματα, μικρή μου Αθηνά
Είδα να καίνε οι φωτιές εκείνα τα βιβλία
Είδα να παίρνουν οι ουρανοί του Μάη τα στολίδια
Άκουσα γύρω ιαχή και θόρυβο να δένουν
Κι έπλεξε το αγριοχάραμα το φως με το σκοτάδι

Μου πες να βγάλω τα παλιά και να φορέσω τ'άσπρα
Μου'πες να σβήσω στη στιγμή της συμφοράς τον ήχο
Κι εγώ ρωτώ το διπλανό αν ξέρει πως με λένε
Κι αυτός ρωτά τον κύρη του τί του φερε απ΄τα ξένα
Κι ευθύς αγάπη μου έμαθα κανείς δε με θυμάται
Και γι'όλους πάντα ήμουνα πιο ξένος απ΄τους ξένους
Κι ίσως κι εσύ να μ'έβλεπες σαν της βραδιάς σου κτήμα
Κι έμεινα μόνος να ρωτώ πως πάνε για τα ξένα

Μη με ρωτήσεις να σου πω τ'όνομά μου Ελπίδα
Ισως εν τέλει να'μουνα μόνο για μένα ξένος..